مناجات

بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

وچند غزل از "صبح شبنم":

 

وصله به راه

 

پایم که وصله می زنم این راه پاره را

من چند بار تجربه کردم دوباره را

 

هر که پیاده بود از اینجا عبور کرد

چشمم ندید گرد عزیز سواره را

 

عیب از لباسهای منا جات ما نبود

باید عوض کنیم تنِ بی قواره را

 

از عقل ، این ضریح ندیدم کرامتی

بی خود مرید بوده ام این هیچکاره را

 

عقلم به هیچ جای دگر قد نمی دهد

امشب بریده ام نفسِ استخاره را

 

لبریزِگناه

 

من از خجالت گرم گناه لبریزم

من از تغافلِ عفو اله لبریزم

 

بجز شکست ندارد نتیجه کردارم

تلاشِ جاهلم از اشتباه لبریزم

 

بجز ندامت از این سینه برنمی خیزد

غبار آینه هستم از آه لبریزم

 

کسی که همسفرم شد به دردِسر افتاد

مسیر غفلتم از کوره راه لبریزم

 

نگاهِ منتظرم از امید سرشارم

امیدِسرشارم از نگاه لبریزم

 

نوشته اند مرا سرنوشتِ یوسف شهر

زِ نابرادری و گرگ و چاه لبریزم

 

خراب ترین

 

گناه می چکد از سقفِ اعتقادِ گِلینم

میان این همه سنگ بنا خراب ترینم

 

سوار ناقه ی معراجم و عروج ندارم

به گِل نشسته تقلای پای آهِ حزینم

 

تنیده پیچکِ عصیان به دور ساقه ی زردم

نشسته آفتِ تردید، روی برگ یقینم

 

نه آسمانِ بزرگی نه یک ستاره ی روشن

نه هیچ دستِ بلندی که خوب ماه بچینم

 

به شکلِ ظاهری ام هیچ اعتماد نشاید

دچار زلزله ای سخت گشته کوهِ یقینم

 

 

 

یا علی