مرتاض

بسم الله الرحمن الرحیم

 

دیروز آسمان جُـلِ شهرخویش، امروز، کدخدای دِهِ بالا

فردا ولی قضاوت آن زود است ، باید حواله داد به پس فردا

 

در بی حواسیِ تبر و جنگل، بیرون پرید از کمر برکه

شور ابو عطا به گلویش بود،( میرفت آب بادیه سر بالا)

 

آمد به خواستگاری خاتونش ، با خنده ی تصنعی و مرموز

داماد شد وَ زود عروسی کرد ، با این قبای عاریه ی یک لا

 

حتی بلد نبود که ماهی چیست، حتی نخورده بود کمی مِیــگو

الله بختکی شد و تور انداخت ، ماهی گرفت چند غِزِ ل آلا

 

آمد أدا در آورد و میگفت:ارث شما به کیسه ی همشهریست

مهریه ی زنش هم اگر کرده است ، می گیرم از یکایکشان ، حتا

 

یک شب به سِحر هم متوسل شد ، مرتاض شد فلوت و نی انبان زد

چون مارها کرند نرقصیدند، خندید و گریه کرد نشد امّا

 

گفتی پیمبر است ، بله ، شاید ، جبریل آیه های نسنجیده

با این حساب ، معجزه هم دارد : خر کردن تمامی آدمها!!

***

حالا که نصف شب شده این شاعر ، خوابش گرفت و قافیه را گم کرد

وقتی دوباره قافیه پیدا کرد ، میگوید او ادامه ی شعرش را

 

یاعلی